Τα γεγονότα της νόσου του Αλτσχάιμερ: Ασθένειες του Κόσμου

Περιγραφή

Η νόσος του Alzheimer είναι μια νευροεκφυλιστική ασθένεια. Ως εκ τούτου, είναι επίσης ο πιο κοινός τύπος της κατηγορίας των ασθενειών του εγκεφάλου που ταξινομούνται ως άνοια. Η αιτία της νόσου του Alzheimer είναι γενικά γενετική, με πολλαπλούς αριθμούς γονιδίων που εμπλέκονται στο σχηματισμό της και στις επιπλοκές της. Ακόμα, οι τραυματισμοί στο κεφάλι, η κατάθλιψη και η εγκεφαλική πανούκλα θεωρείται ότι οδηγούν ή τουλάχιστον αυξάνουν την ανάπτυξη της νόσου και των συμπτωμάτων της.

Συμπτώματα

Τα πρώιμα συμπτώματα περιορίζονται γενικά στη βραχυπρόθεσμη απώλεια μνήμης, στις διακυμάνσεις της διάθεσης και στον αποπροσανατολισμό, τα οποία όλα προχωρούν συνεχώς μέχρι να καταλήξουν σε αδυναμία αναγνώρισης γνωστών ανθρώπων, διαφυγή από την κοινωνία και απώλεια πρόσφυσης σε προσωπικούς δεσμούς. Στα τελικά στάδια, οι σωματικές μεταβολικές λειτουργίες αρχίζουν να επιδεινώνονται, ενδεχομένως προκαλώντας θάνατο.

Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που πάσχουν από τη νόσο Alzheimer σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπορεί να υπάρχει οπουδήποτε μεταξύ 21 και 35 εκατομμυρίων ανθρώπων που επηρεάζονται από αυτό που ζουν στον κόσμο. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που πάσχουν από θλίψη είναι 65 ετών ή μεγαλύτεροι, αν και υπάρχει ένα ορισμένο ποσοστό των περιπτώσεων της πρώιμης έναρξης του Alzheimer. Δεδομένου ότι τα αρχικά συμπτώματα της νόσου είναι κοινά θέματα που σχετίζονται με τη γήρανση, είναι συχνά πολύ δύσκολο να οριστεί οριστικά η νόσος του Alzheimer. Οι κοινές μέθοδοι ταυτοποίησης είναι με εξετάσεις ιστορικών ιατρικών περιστατικών και γνωστικές εξετάσεις και, μαζί τους, η χρήση της ιατρικής απεικόνισης εγκεφαλικών και αιματολογικών εξετάσεων πραγματοποιείται για να αποκλείσει άλλους παράγοντες.

Θεραπευτική αγωγή

Προς το παρόν, δεν υπάρχουν γνωστές θεραπείες που να υποφέρουν μόνιμα ή να εμποδίζουν την πρόοδο της νόσου του Alzheimer. Ωστόσο, ορισμένα φάρμακα και θεραπείες τρόπου ζωής μπορούν να βοηθήσουν στην επιβράδυνση του εκφυλισμού, τουλάχιστον προσωρινά. Οι ασθενείς με Alzheimer πρέπει συχνά να εξαρτώνται από τη βοήθεια των φροντιστών. Τα αντιψυχωσικά φάρμακα συνταγογραφούνται σε περιπτώσεις ψυχωσικών συμπτωμάτων, αλλά δεν συνιστώνται γενικά λόγω των δυνητικά σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών τους σε περιπτώσεις Αλτσχάιμερ. Τα φάρμακα όπως η τακρίνη, η δονεπεζίλη, η γαλανταμίνη και η μεμαντίνη γενικά συνταγογραφούνται για θεραπεία. Κανένα από αυτά τα φάρμακα δεν προσφέρει σημαντικά οφέλη ή δεν αντιστρέφει την πρόοδο της νόσου. Διάφορες θεραπείες τρόπου ζωής που εστιάζουν στην τόνωση της μνήμης θεωρήθηκαν αποτελεσματικές στην αναστολή της εξέλιξης. Η θεραπεία στα μεταγενέστερα στάδια συνίσταται κυρίως στην παρηγορητική φροντίδα, συνήθως σε ένα νοσοκομείο. Οι ασθενείς γενικά ζουν 3 έως 9 χρόνια μετά τη διάγνωση. Στις αναπτυγμένες χώρες, η θεραπεία για τη νόσο Alzheimer είναι μία από τις πιο δαπανηρές μεταξύ όλων των τερματικών ασθενειών.

Φροντίδα

Η φροντίδα θεωρείται κρίσιμη σε περιπτώσεις που ασχολούνται με ασθενείς με Αλτσχάιμερ. Στα αρχικά στάδια, η φροντίδα από άτομα κοντά στους ασθενείς είναι ευεργετική. Ορισμένες τροποποιήσεις του άμεσου περιβάλλοντος του ασθενούς είναι απαραίτητες, όπως η διατήρηση των σπιτιών τους απαλλαγμένες από βλαβερές ουσίες, η τοποθέτηση ετικετών πάνω σε αντικείμενα ώστε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και η βοήθεια στον ασθενή να ζει με μια απλούστερη ρουτίνα. Ωστόσο, σε μεταγενέστερα στάδια μπορεί να είναι απαραίτητη η πιο εξειδικευμένη φροντίδα σε νοσοκομείο ή νοσοκομείο.

Μια δίαιτα πλούσια σε ψάρια, λαχανικά και τυριά και χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, συσχετίζεται γενικά με χαμηλή πιθανότητα νόσου του Alzheimer. Τα χόμπι που χρειάζονται διανοητική άσκηση, όπως τα επιτραπέζια παιχνίδια, η επίλυση παζλ, η ζωγραφική ή η ανάγνωση, θεωρούνται αποτελεσματικά για να βοηθήσουν στην πρόληψη της νόσου. Οι άνθρωποι που καπνίζουν έχουν αυξημένο κίνδυνο να επηρεαστούν. Τα άτομα που ασκούν τακτική σωματική άσκηση και άτομα με γνώση μιας δεύτερης γλώσσας είναι επίσης γνωστό ότι έχουν μειωμένο κίνδυνο. Οι γιατροί τονίζουν τις τακτικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τόσο με στενές σχέσεις όσο και με την ευρύτερη κοινότητα, ως σημαντικούς παράγοντες που μπορούν να συνειδητοποιήσουν ή να ματαιώσουν την ασθένεια.