Χώρες όπου η αστυνομία δεν μεταφέρει πυροβόλα όπλα

Το έγκλημα είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που καλύπτει γεωγραφικά και εθνικά σύνορα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται μεμονωμένες χώρες σε ολόκληρη την υφήλιο με την εγχώρια εγκληματική δραστηριότητα διαφέρει από χώρα σε χώρα σύμφωνα με μια σειρά παραγόντων, όπως είναι οι τύποι κυβέρνησης, οι πολιτιστικές παραδόσεις και οι πεποιθήσεις, καθώς και τα επιμέρους εθνικά ποσοστά εγκληματικότητας. Μολονότι είναι σπάνιο σε μικρό αριθμό χωρών, οι αστυνομικοί αστυνομικοί δεν μεταφέρουν πυροβόλα όπλα κατά την εκτέλεση των επίσημων καθηκόντων τους. Αντί να στηρίζονται σε πυροβόλα όπλα για σκοπούς προστασίας και επιβολής, αυτοί οι άοπλοι αξιωματικοί βασίζονται σε διάφορες άλλες τεχνικές και πόρους για να επιτελέσουν το καθήκον της διατήρησης του νόμου και της τάξης.

Αστυνομικοί χωρίς όπλα

Τα ποσοστά εγκληματικότητας σε ολόκληρο τον κόσμο διαφέρουν ανάλογα με μια μεγάλη ποικιλία σύνθετων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές σχετικά με το ποσοστό της εγκληματικότητας, η Βραζιλία έχει την ατυχή διάκριση ότι έχει το υψηλότερο ποσοστό δολοφονιών στον κόσμο. Άλλες χώρες στις πρώτες δέκα χώρες περιλαμβάνουν την Ινδία, το Μεξικό, την Αιθιοπία, την Ινδονησία, τη Νιγηρία, τη Νότια Αφρική, την Κολομβία, τη Ρωσία και το Πακιστάν. Όταν εξετάζονται συγκεκριμένα τα ποσοστά δολοφονίας που αφορούν τη χρήση πυροβόλου όπλου, τα κορυφαία κράτη είναι η Νότια Αφρική, η Κολομβία, η Σλοβακία, η Ταϊλάνδη, το Ελ Σαλβαδόρ, οι Φιλιππίνες, η Ζιμπάμπουε, η Αλβανία, η Ουρουγουάη και οι Ηνωμένες Πολιτείες

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία του κόσμου, σε μια μικρή ομάδα χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας, της Ισλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αποτελεί επίσημη πολιτική για τους τοπικούς αξιωματικούς επιβολής του νόμου να ασκούν τα καθήκοντά τους χωρίς να φέρουν πυροβόλο όπλο. Οι κυβερνήσεις χωρών όπως η Ιρλανδία, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι οι άοπλες αστυνομικές δυνάμεις τους μπορούν να είναι αποτελεσματικές, διότι κατ 'ουσίαν η επιβολή του νόμου εξαρτάται περισσότερο από την ηθική εξουσία παρά από τη βίαιη δύναμη ή την πρόσβαση σε εκτεταμένα όπλα.

Ιρλανδία

Η ιστορία της άοπλης αστυνομικής δύναμης της Ιρλανδίας, γνωστή και ως Garda Síochána ή «οι φρουροί», μπορεί να ανιχνευθεί μέχρι το 1924. Αφού απέκτησε την ανεξαρτησία της και στη συνέχεια κράτησε έναν εμφύλιο πόλεμο που αφορούσε τον IRA, οι υπεύθυνοι για το σχηματισμό της ιρλανδικής αστυνομίας ότι η παρουσία μιας ένοπλης αστυνομικής δύναμης θα δημιουργούσε συναισθήματα καταπίεσης και θα προκαλούσε βία από ένα ακόμα πολιτικά διχασμένο λαό.

Ένας άλλος παράγοντας που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση αυτού του άοπλου αστυνομικού τμήματος αφορά τη σχετική έλλειψη όπλων στο ευρύ κοινό. Σε αντίθεση με τις χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιρλανδία οι νόμοι ελέγχου πυροβόλων όπλων είναι αυστηροί με τα όπλα που είναι δύσκολο να αποκτηθούν. Από πολιτιστικής άποψης, τα πυροβόλα όπλα δεν είναι ούτε δημοφιλή όσον αφορά τα αντικείμενα που επιθυμούν οι χόμπι, ούτε τα πυροβόλα όπλα που αναζητούνται γενικά από τους πολίτες για προσωπική προστασία.

Προς το παρόν, αντί να μεταφέρουν πυροβόλα όπλα, η πλειοψηφία των Ιρλανδών αστυνομικών είναι εξοπλισμένη με αποτρεπτικά μέσα, όπως σπρέι πιπεριού και σπίρτα. Οι περιπτώσεις εγκλημάτων που θεωρούνται βίαιες (π.χ. δολοφονίες και επιθέσεις) θεωρούνται σχετικά σπάνιες στην Ιρλανδία. Στην πραγματικότητα το Σμαραγδένιο Νησί έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά βίας και δολοφονίας από τους νέους στον κόσμο. Το 2002, για παράδειγμα, τεκμηριώθηκαν μόνο δώδεκα δολοφονίες που χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα.

Νορβηγία

Τα μέλη της αστυνομίας στη βορειοευρωπαϊκή χώρα της Νορβηγίας επίσης δεν μεταφέρουν όπλα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων περιπολίας τους. Ωστόσο, έχουν πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα τα οποία είναι κλειδωμένα στα περιπολικά αυτοκίνητά τους. Η επίσημη πολιτική αναφέρει ότι η πραγματική όπλιση αυτών των όπλων πρέπει να πραγματοποιείται μόνο με την άδεια του αρχηγού της αστυνομίας. Σύμφωνα με πρόσφατες εθνικές στατιστικές, το έγκλημα μειώνεται σε ολόκληρη τη Νορβηγία. Το 2014 η σκανδιναβική χώρα ανέφερε συνολικά 29 δολοφονίες. Αυτό μεταφράζεται σε ποσοστό δολοφονίας 0, 56 ανά 100.000 άτομα.

Ισλανδία

Η Ισλανδία έχει τον μικρότερο πληθυσμό μεταξύ των πέντε εθνών που έχουν άοπλους αστυνομικούς δυνάμεις. Οι ταπεινές αρχές του τμήματος επιβολής του νόμου της χώρας αυτής εντοπίζονται μέχρι το 1778. Παρόλο που η ισλανδική αστυνομία στηρίζεται κατά κύριο λόγο σε σπίρτα και σπρέι πιπεριού κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, όλα τα μέλη της δύναμης εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων. Τα πυροβόλα όπλα συνήθως εκδίδονται μόνο σε μέλη της ομάδας Víkingasveitin ή ειδικών επιχειρήσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά τη μακρά ιστορία του, μέχρι το 2013 ένας Ισλανδός πολίτης σκοτώθηκε στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια ένοπλης αστυνομικής επιχείρησης.

Νέα Ζηλανδία

Στο νησιωτικό έθνος της Νέας Ζηλανδίας, οι αξιωματικοί επιβολής του νόμου φέρουν συνήθως πιπέρι με πιπέρι, tasers και μπαστούνια. Εκτός από το προσωπικό που σταθμεύει στο αεροδρόμιο, καθώς και μέλη της Διπλωματικής Ομάδας Προστασίας, οι αξιωματικοί δεν φέρουν πυροβόλα όπλα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η αστυνομική ένωση της Νέας Ζηλανδίας υπέβαλε διάφορα αιτήματα για την αναθεώρηση της πολιτικής όπλων της δύναμης με πρόταση να συμπεριληφθούν τα μέλη του οπλισμού και η βελτίωση της κατάρτισης των πυροβόλων όπλων. Επί του παρόντος, ωστόσο, οι αξιωματικοί μπορούν να έχουν πρόσβαση μόνο όπλα από κλειδωμένα κιβώτια που είναι αποθηκευμένα στα αστυνομικά τους αυτοκίνητα και υποχρεούνται να επικοινωνούν με έναν επόπτη σε περίπτωση που ένα τέτοιο όπλο αφαιρεθεί από το αυτοκίνητο.

Ηνωμένο Βασίλειο

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μεμονωμένα μέλη της αστυνομίας είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές της διατήρησης του status quo όσον αφορά την παραμονή του άμαχου. Σύμφωνα με έρευνα του 2006, το 82% των αστυνομικών του Ηνωμένου Βασιλείου προτίμησαν να είναι άοπλοι κατά την εκτέλεση των καθημερινών καθηκόντων τους. Λόγοι για αυτή τη διαδεδομένη γνώμη μπορεί να οφείλονται σε μια παραδοσιακή άποψη της επιβολής του νόμου η οποία βασίζεται στη συγκατάθεση του πληθυσμού. Υπάρχει επίσης μια κοινή πεποίθηση ότι ένας αστυνομικός είναι πιο προσιτός από τους πολίτες αν αυτός ή αυτή είναι άοπλος. Πολλοί στη δύναμη πιστεύουν ότι η σχέση μεταξύ της αστυνομίας και της κοινότητας πρέπει να βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό και όχι μέσα σε ένα κλίμα φόβου και εκφοβισμού που συσχετίζεται τόσο συχνά με ένοπλους αξιωματικούς.

Οι τρέχουσες στατιστικές δείχνουν ότι το βίαιο έγκλημα στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο σε πάνω από 30 χρόνια. Το 1995, για παράδειγμα, ο αριθμός των εγκληματικών πράξεων που αναφέρθηκαν σε εθνικό επίπεδο ανήλθε σε 4.200, ενώ το 2011 ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 1.904. Είναι επίσης σημαντικό να επισημανθεί ότι οι νόμοι περί ελέγχου των όπλων στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυστηροί, καθώς η κυριότητα των πυροβόλων όπλων είναι ιδιαίτερα ελεγχόμενη.

Αποτελεσματική επιβολή του νόμου

Οι αστυνομικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την υιοθέτηση αποτελεσματικών μέτρων κατάλληλων για την καταπολέμηση του εγκλήματος στις πατρίδες τους. Παρόλο που οι περισσότεροι από τους αστυνομικούς του κόσμου είναι οπλισμένοι, σε μια μικρή μειοψηφία χωρών, το προσωπικό της επιβολής του νόμου έχει διαπιστώσει ότι εναλλακτικές λύσεις όπως τα παπούτσια και το σπρέι πιπεριού είναι αποτελεσματικά αποτρεπτικά ενώ η χρήση των πυροβόλων όπλων χρησιμεύει ως επιλογή τελευταίας επιλογής. Ωστόσο, εάν τα ποσοστά βίαιης εγκληματικότητας στις χώρες αυτές αυξηθούν, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν αυτά τα άοπλη αστυνομικά τμήματα θα αναγκαστούν να εξελιχθούν (ή να μεταφερθούν ανάλογα με την άποψή σας) και να υιοθετήσουν πιο δραστικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης των υφιστάμενων πολιτικές πυροβόλων όπλων. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, σε τουλάχιστον πέντε χώρες, τα χαμηλά ποσοστά εγχώριας εγκληματικότητας φαίνεται να δείχνουν ότι αυτή η άοπλη προσέγγιση στην επιβολή του νόμου φαίνεται να αποδίδει.